Mostrando entradas con la etiqueta vejez. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta vejez. Mostrar todas las entradas

viernes, 23 de agosto de 2013

Finals i inicis

FINALS I INICIS


I per més que ho intento no puc fugir,
el record de l'absència s'apega fort a mi.
Baixes amb color de l'existència
sent altra volta viva, altra volta meva.

Què fas benvolguda companya?
Què fas que no marxes?
Jo aci perduda des de que no hi ets,
pensant sempre en tu i no puc continuar,
continuar aquesta vida, aquest merder
que vas deixar al meu cor desert,
que s'ha clavat a aquest carreró,
ple d'amors i dolors, ple de sentiments.

I sense buscar cap dolçor efímera
vaig trobar la calor d'un petó,
petó salvador de la mort,
de la mort que em vas deixar,
contraposant joventut i vellesa
i l'inici d'un amor amb el teu final.


Olga Ribelles (O.R.C.)





miércoles, 29 de mayo de 2013

Muerte y encuentro.


Y la mujer más bella se fue....

En tu estancia en el hospital te acompañé por no abandonarte a su suerte. Dos corazones luchan mejor que uno una enfermedad. Y postrada en tu cama como estabas me mirabas y sonreías. Cuando dormías, ¡ay cuando dormías! A veces me arrimaba para saber si aun estabas conmigo o me habías abandonado intentando huir de tu sufrimiento. Pero no morías y yo entre mi pensaba que era un milagro. 

Al pasar las semanas fuiste degenerando. La persona que me mostraron en esa cama no eras tu, era una anciana cuyo pecho agonizaba con el chillido de un animal atropellado. Tus extremidades más rígidas que nunca ya no se movían a mi antojo y tú... tú sólo dormías. Cada día que pasaba contigo, menguabas un poco más y tu dolor se hacía más notable. Pero al final, levantándote en un golpe de asfixia y con el color morado negrizo de la muerte en tus brazos y piernas... moriste. De ahí nació mi poema: 


Muerte y encuentro.

Princesa de mil castillos,
fuiste tu mi antecesora,
siempre acompañada de tu príncipe,
demostrando ser toda una señora.
Porque es lo que eres, una doncella,
hoy envuelta entre paños,
mañana enterrada en la tierra.
Tierra llena de gusanos,
gusanos de muerte saciados,
puesto que es la muerte la que lleva
los cuerpos al camposanto,
los sueños al triste llanto.

Pero hoy que te vas, hermosa,
no quiero llorar y no lo hago.
Hoy que te vas, regresas,
regresas en el cielo con tu amado
que lleva años esperándote,
esperando ver que no has cambiado.


Olga Ribelles (O.R.C.)

miércoles, 22 de mayo de 2013

Mi anciana niña.

Y ahora un poema dedicado a mi abuela que se lo merece más que nadie, sobre todo en estos momentos tan complicados de su vida. Por ella...

(Añado unos dibujillos que hice cuando estuve cuidando de ella)


Mi anciana niña

Pensamos en el ayer cuando aún eramos felices,
puesto que hoy en la cama, alzas tus brazos en espera.
Espera de aquello que siempre llega entre susurros tristes
y nosotros nos cargamos el dolor a la chepa.

Mi anciana niña que ya no juegas, sobrevives.
Mi anciana niña sol de mis ojos, cariño.
Me alegro de conocerte educándome, existes
y ahora te me mueres en un suspiro, cruel destino.

¿Qué puedo hacer yo para sanar tus heridas?
¿Qué puedo hace yo para mostrarte servidumbre?
Si yo por ti me he levantado de mil caídas.
Si yo en ti me refugio, mi dulce lumbre.

Olga Ribelles (O.R.C)


retrato de mi abuela inacabado


domingo, 4 de septiembre de 2011

Mi sonrisa día a día.


Esos momentos en que recuerdas a esa personita que estuviste cuidando se desvanecen.
Ahora no es mi función cuidarla, ahora ella no estará con notros a todas horas, ahora solo me queda una habitación vacía con el triste recuerdo de una sonrisa familiar. Pero no me rendiré, iré a verla, día tras día sentirá mi cariño, sabrá que he estado ahí, a su lado, a pesar de sus problemas al recordar, ella lo sabrá. Porque nuestro amor va más allá de las fronteras de la enfermedad, de la tristeza, de la muerte. Nuestro amor consiste en sonrisas, en recuerdos de rezos al señor, de canciones mal entonadas. Son más de 60590 días a su lado y continuaran aumentando porque es una adicción ver su sonrisa al despertar, escuchar como canta canciones de juventud, escuchar viejas batallas de ancianos o simples locuras de una persona mayor. El mejor regalo es haber tenido una persona como ella cuidándome con afecto. Pasear por el parque a su lado era todo un orgullo para mi porque gracias a eso me divertí como un cachorro con una pelota nueva. Sin más dilación para no aburrir al más holgazán me despido diciendo que la quiero con todo mi ser y que sin ella yo no seria yo, ni mis días serían tan azules, ni las noches tan estrelladas, ni la vida tan dulce como tu.



Te quiero...

lunes, 18 de julio de 2011

En memoria de mi abuelo

Mi abuelo murió en verano, hace ya algunos años, por eso me gustaría dedicarle este poema que encontré en una página, porque se nota que la chica lo quería tanto como yo lo quería y querré.

http://www.unicoamor.com/poemas/leer-5451-en-memoria-de-mi-abuelo.html
________________________________________


Hoy siento tantos deseos de volver a verte,
de correr a tus brazos y refugiarme en ti,
de contarte las penas que mi corazón tiene,
y escuchar una frase que me haga reír.
Hoy quisiera de nuevo estar a tu lado,
y escuchar las leyendas que decías para mi,
y recuperar la fe que tenia en el pasado,
esa fe en que podía ser feliz.
Hoy quisiera de nuevo platicar contigo,
decirte que ya soy una mujer,
que aunque muchas veces mi corazón lo han herido,
tal como me enseñaste no dejo de querer.
Hoy quisiera sentirme de nuevo aquella niña,
a la que tu mirabas con pasión sin igual,
a la que enseñaste en esta vida,
hay que aprender a perder y ganar.
Fuiste sabio y el mejor de mis amigos,
en ti me refugiaba cuando no sabia que hacer,
todo lo que soy de ti lo he aprendido,
y así de tu mano yo empecé a crecer.
Hoy me siento sola porque te has ido,
tu alma voló tan lejos de mi.
Hoy que hubiera sido tu cumpleaños abuelo mio ,
yo estoy aquí sola llorando por ti.
Te recuerdo alto, elegante y callado,
siempre con tu sombrero eras feliz.
Me acuerdo que yo siempre estaba a tu lado,
porque no sabia estar sin ti.
Me enseñaste a leer con solo 3 años,
y me hiciste que escribiera con imaginación,
me dijiste : todo lo que quieras puedes lograrlo,
nunca nunca digas no puedo hacer esto yo.
De ti aprendí a luchar en la vida,
tu fuiste mi fuerza y mi inspiración,
tu fuiste el ser que más yo quería,
y aun estas en mi corazón.
Tu alma ha volado para al fin ser libre,
tus últimos años fueron de dolor.
Nunca hija mía te sientas triste,
me dijistes el último día en que te vi yo.
Hoy me he sentado a ver tus fotografías,
y las lágrimas no pude contener yo,
al recordar el pasado cuando yo era niña,
Y TU ERAS MI MAYOR BENDICIÓN.

Autora: cubanitasolitari

domingo, 10 de julio de 2011

Amor para la mujer caduca

Amor para la mujer caduca

Huella del tiempo, rostro arrugado,
mechones negros cubiertos de blanco,
me mira silenciosa, con mucho cuidado,
admirando la juventud de mi cuerpo intacto.

Yo la velo, escribiendo poemas,
ella duerme, guardando su pena,
se merece más de mil emblemas,
pues ha aguantado dolor y guerra,

Su gran dolencia le hace flaquear,
yo pienso aliviar su tormento,
porque jamás de su lado me voy a separar,
y se lo repito a cada momento.

ORC